مجموعۀ موزه‌های دانشگاه حکیم سبزواری در سطح ملّی، ثبت وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شد
پس از پیگیری‌های گسترده، جهت نظام‌مندسازی، بهبود فضا، بازآرایی و سناریوپردازی و … سرانجام مجموعۀ موزه‌های دانشگاه حکیم سبزواری در وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، در سطح ملّی، ثبت شد. ثبت این موزه در سطح ملّی، می‌تواند زمینه‌ساز توسعۀ کیفی و کمّی آن در آینده باشد. دکتر علی صادقی منش، رئیس کتابخانۀ مرکزی، موزه و مرکز اسناد، ضمن قدردانی از زحمات مؤسس موزه، دکتر محمودرضا سلیمانی کوشکی، برای ثبت موزه در سطح ملّی، گفت: «موزه‌ها پیوندگاه انسان با هویت خویش هستند و هویت، یکی از مهم‌ترین چالش‌های انسان معاصر است. تاب‌آوری انسان، چه در بُعد فردی و چه در بُعد فرهنگی، با هویت او در پیوند است؛ از این رو موزه برای دانشگاه حکیم سبزواری که از سوی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، مأموریتی ملّی در حوزۀ «تاب‌آوری فرهنگی هویت‌محور» دریافت کرده‌است، اهمیت ویژه دارد. از آن درگذشته، موزه‌ها جایگاهی تأثیرگذار در آموزش فرارشته‌ای دارند و آیندۀ دانشگاه‌ها در فرارشته‌ای شدن آموزش است. به همین روی از دی‌ماه ۱۴۰۲ در کتابخانۀ مرکزی، موزه و مرکز اسناد، کوشش‌ها برای ثبت موزه در سطح ملّی آغاز شد و در این حوزه، ضمن تدوین اساس‌نامه، بهبود فضا، بازآرایی و… زمینی به وسعت یک هکتار در ضلع جنوب غربی دانشگاه، با تأیید شورای عمران و هیأت رئیسه، به ایجاد موزه‌ای وسیع اختصاص داده شد که امیدوارم اکنون، با ثبت موزه در سطح وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، بتوانیم ساختمانی درخور برای آن ایجاد کنیم». دکتر علی صادقی منش همچنین از نقش سازندۀ معاون سابق پژوهشی و فناوری، دکتر حاجی آبادی و نیز معاون کنونی، دکتر خوش‌سیما در رسیدن موزه به جایگاه فعلی قدردانی کرد و گفت: «گذشته از کوشندگی‌های ارزندۀ جناب دکتر محمودرضا سلیمانی در تأسیس موزه، رسیدن آن بدین جایگاه، بدون همراهی و حمایت معاونان پیشین و کنونی پژوهش و فناوری و البته هم‌گامی دکتر زنگنۀ اسدی ممکن نبود. البته به هیچ روی نمی‌توان نقش درخور تقدیر جناب آقای میرمعزی را در امانت سخاوتمندانۀ بسیاری از اشیاء، نادیده گرفت. مایۀ خرسندی است که نگاه ریاست کنونی، جناب دکتر علی تسنیمی نیز به موزه بسیار مثبت است و در همین مدت اندک، حمایت ویژه‌ای از اقدامات مرتبط با موزه داشته‌اند».
دکتر محمودرضا سلیمانی کوشکی، مدیر سابق موزه که اکنون به عنوان شهردار شهرستان ششتمد مشغول به فعالیت است نیز در این رابطه گفت: «بخش بزرگی از بحران‌های اجتماعی و فرهنگی، به دلیل فروکاست جایگاه پیشگیری و ارتقای جایگاه درمانی در جامعۀ ماست و بخش بزرگی از پیشگیری در گرو تبیین مقولۀ سازگاری است و آن‌چه سازگاری را درطول تاریخ ایران ماندگار و استوار نگه داشته‌است، پایدارسازی و نهادینه‌سازی هویت به معنای جامع وکامل، یعنی دارا بودن خرد و دانش و داد، است. موزه اساس و رکن بنیادی هویت و هویت‌سازترین سازوکار فرهنگی اجتماعی است که همواره جامعه را در مسیر تعادل، تعامل، تناسب و تقارن قرار می‌دهد. از این رو در سال ۱۳۹۰ پیشنهاد تشکیل موزۀ شهر سبزوار را به شورای اسلامی وشهرداری سبزوار دادم و پس از موافقت پیگیر تشکیل وراه اندازی آن شدم ونهایتا باحمایت های کامل اعضای شورای اسلامی و شهردار وقت، دکتر محمد علی طالبی درسال۱۳۹۳موزه شهر سبزوار افتتاح و به بهره برداری رسید. متعاقبا در همان سال خانه‌موزۀ شهید فرومندی را پیشنهاد و پس از تهیۀ طرح توسط دانشگاه حکیم سبزواری افتتاح کردم. ازآن پس موزۀ دفاع مقدس ویژۀ سبزوار بزرگ را با عنوان «دفاع مقدس درهشت دور» طراحی و در شورای اسلامی شهر به تصویب رساندم اما بنا به تغییرات مدیریتی به انجام نرسید. درپی چنین اعتقاد و تجاربی در سال۱۳۹۷پیشنهاد تشکیل موزۀ دانشگاه حکیم سبزواری را مطرح و پس از موافقت به گردآوری اشیاءِ باقی مانده و اسناد و تصاویر پرداختم ودر نهایت در سال۱۴۰۰مرحلۀ اول آن افتتاح شد. با تغییر مدیریت کتابخانۀ مرکزی دانشگاه حکیم و با حمایت کامل دکتر علی صادقی منش، این نهاد با مصوبۀ هیأت رئیسه و پیگیری ایشان به کتابخانۀ مرکزی، موزه و مرکز اسناد، تغییر عنوان داد و ضمن ایجاد شرایط برای تثبیت موزه، بخش‌های دیگری به موزه افزوده شد که در نهایت توانستیم مجوز ملّی راه اندازی موزه را از وزارت میراث فرهنگی، صنایع دستی وگردشگری بگیریم. از حمایتها وپشتیبانی‌های دکتر مولوی (رئیس اسبق دانشگاه)، دکترسیاوش‌پور، آقای جمشیدرمضان زاده، مهندس راستی، دکتر حاجی آبادی، دکتر خوش‌سیما و…. قدردانی می کنم».
گفتنی است که مجموعۀ موزه‌های دانشگاه حکیم سبزواری در چندین بخش، از جمله موزۀ نثر فارسی، موزۀ سربداران (فاز یک)، موزۀ زیست‌بوم‌گرایی ایران (فاز یک)، موزۀ فناوری و موزۀ داستان دانشگاه (فاز یک) در طبقۀ منفی یک دانشکدۀ ادبیات واقع شده است. موزۀ نثر فارسی که توسط دکتر علی صادقی منش طراحی شده است در آبان ۱۴۰۳، برندۀ جایزۀ برگزیدۀ نخستِ جشنوارۀ ملّی جریان شد.