پنجمین نشست علمی دانشکده معماری و شهرسازی برگزار شد. عنوان این نشست که توسط آقای مجتبی کاویان- عضو هیأت علمی گروه مرمت ارایه مطلب شد- «ایجاد تنوع در ضوابط ساخت و ساز در بافت تاریخی با رویکرد منظر» بود.

تمرکز این بحث روی ساختمان های میان افزا در بافت های تاریخی بود. بناهای میان افزا، بناهایی هستند که در درون بافت موجود و در میان سایر بناها افزوده می گردند. به عبارت دیگر اگر در میان دانه های تشکیل دهنده بافت موجود، فضاهای خالی وجود داشته باشند، ساخت و سازهای جدیدی که این فضاهای خالی را پر می کنند و در میان دانه های موجود قرار می گیرند، بناهای میان افزا نامیده می شوند.

کاویان در این نشست پس از ارایه سبک های متنوع بناهای میان افزا و ارایه نمونه هایی داخلی و خارجی از انواع ساختمان های جدیدی که در بافت های تاریخی ساخته شده اند، از ایجاد یکنواختی در بافت های تاریخی به واسطه ضوابط خشک و انعطاف ناپذیر انتقاد کرد و گفت: ساختمان های میان افزا در بافت های تاریخی ما، به شکلی معمولاً خنثی کار می شوند و تحرکی از نظر طراحی ندارند. به نظر می رسد که حاکمیت ضوابط یکدست برای بافت های تاریخی و کمبود تجربیات طراحی، تنوع آنها را گرفته است و همین موضوع موجب روی گردان شدن طراحان از رعایت ضوابط شده است.

باید شیوه ای اتخاذ گردد که علاوه بر ایجاد هماهنگی ساختمان های میان افزا در بافت های تاریخی، خصوصیات منحصر به فرد هر بنا بهتر شناخته شده و پتانسیل های آن با طراحی و ضوابط ویژه آن، متجلی شود.
بر این مبنا، بایستی از رویکرد منظر استفاده کرد. در این رویکرد، می توانیم (و باید) بر مبنای شرایط کالبدی: ۱- محل وقوع یک ساختمان؛ ۲- ابعاد بنای قبل از تخریب؛ ۳- مسیرهای دسترسی به آن؛ ۴- نسبت های ارتفاعی ساختمان های اطراف، طرح ریزی منظری یک ساختمان را انجام دهیم.