در همان سال اول امدن به سبزوار(۱۳۴۷) اقدام به تاسیس  “جمعیت خیر اندیشان ” شد

هدف ان هم انجام امور تبلیغی و ترویجی در شهر و روستاها بود

برپایی سخنرانی های متعدد در سطح شهرستان به مناسبتهای مختلف، با دعوت از سخنرانهای و مقامات زبده و سرشناس از اطراف به شهر و اعزام گروهی طلاب و روحانیون شهر به روستاها و بخش ها، در دستور کار قرار داشت

ماشینهایی تدارک دیده میشد، در هر ماشین ۵ نفر از اهل علم سوار میشدند و به پنج روستا در یک مسیر  می رفتند، در مسجد روستا منبری می رفتند و احکامی می گفتند و بر می گشتند

البته قبلا به مردم روستا اطلاع داده میشد  انها هم امادگی داشتند،  خوبی این طرح این بود که چون هزینه ان از طرف حضرت آقا تامین می شد، روحانیون در سخنرانی و گفتن حقایق صریح تر بودند و خود را وام دار کسی یا جایی نمی دانستند

دیگر اینکه این طرح برای کسی مزاحمت و هزینه نداشت  این طرح، طرح خوبی بود هر شب بیست تا سی نفر از اهل علم به اطراف می رفتند و به موعظه وسخنرانی می پرداختند و تقریبا همه هم از ان راضی بودند و پیشرفت خوبی هم داشت .

۲-دوم اینکه به مناسبتهای مختلف مثل ماههای رمضان، شعبان، محرم،صفر، اعیاد و شهادت ها اشخاص مختلفَ و سر شناس کشور به سبزوار دعوت شده،گاهی یکماهه،گاهی ده روزه و گاهی چند روزه، میهمان حضرت آقا بودند

از جمله ی مدعوین  اقایان “اقای ناصر مکارم شیرازی”..” نوری همدانی”،” امامی کاشانی”  ، “اقای خزعلی”،” اقای فلسفی”    ..”آقای هاشمی نژاد “،” اقای دکتر مناقبی”  “اقای محمد تقی عبدوس  ” و…. نام برد

که مکررا به دعوت ایشان به سبزوار امده و افاضه می فرموده اند

ایجاد مجالس وعظ در سطح شهر به مناسبت های مختلف، دایمی بود، حتی اگر خودشان هم در سبزوار نبودند، از طرف بیت مکرمشان مراسمات برگزار می شد

یکی از مجالس ایشان که زبان زد عام و خاص شهر شده بود مراسمی بود که  در نیمه ی شعبان در بزرگترین محل ممکن گرفته میشد وهمه به ان دعوت بودند

صبح و بعد از ظهر سخنرانان ومداحان به توالی و تناوب به وعظه و خطابه می پرداختند

در اوایل این مراسم به جهت احترام به” حجت ثانی عشر”عجل الله تعالی فرجه بسیار باشکوه بود، به دستور و تاکید شخص ایشان بهترین میوه های فصل هرچه بود  چای  شیرینی   بستنی    قهوه و خرما و…. پخش میشد  البته این اواخر به چه دلیل نمی دانم این مراسم کیفیت سابق را نداشت

ایشان علاوه بر گرفتن مراسمات مذهبی و شعایر  دینی خود را ملزم می دانستند برای درگذشت هر یک از اقایان علمای بلد، و کشور، مراسم یاد بود بگیرند

بدون توجه به جبهه بندی و خطوط سیاسی انها، گاهی این مساله باعث بروز برخی مشکلات می شد