الگوی سنجش تابآوری ملی در ج.ا.ایران
سیستم حکمرانی با مفهوم تابآوری در هم تنیده است و مطالعات متأخر حوزه سیاست‌گذاری در بسیاری از کشورها به این سمت سوق یافته است.
بدین‌منظور، این مقاله به استخراج الگوی سنجش تابآوری ملی در ایران می‌پردازد.
جامعه آماری این تحقیق، همه شهروندان بالای ۱۸ سال ساکن تهران بوده و برای گردآوری اطلاعات از روش‌های اسنادی و پیمایشی و تکنیک مصاحبه بسته استفاده شده است.
داده‌های گردآوری شده با نرم‌افزارهای SPSS و AMOS مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت.
با آزمون تحلیل عاملی اکتشافی، عوامل اصلی ذیل سازه تابآوری ملی شناسایی و برای استخراج الگو، از آزمون تحلیل عاملی تأییدی استفاده شد.
با نتایج حاصل شده، الگوی سنجش تابآوری ملی در ایران با ۴ عامل و ۹ زیرعامل به دست آمد که دربرگیرنده تابآوری اجتماعی (میل به مشارکت اجتماعی، امید اجتماعی)، تابآوری اقتصادی (کفایت اقتصادی، پنداشت از عدالت)، تابآوری سیاسی (میل به مشارکت سیاسی، اعتماد به صداقت و کارآمدی دولت، وفاداری ملی) و تابآوری روانی (رواج صفات اخلاقی ، شادابی و نشاط) است.
الگوی سنجش تابآوری ملی در ج.ا.ایران
تاب آوری ملی به معنای توانایی یک کشور در مقابله با چالش‌ها و بحران‌ها، حفظ ثبات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، و بازسازی سریع پس از وقوع حوادث غیرمترقبه است.
این مفهوم شامل ظرفیت جامعه برای بازسازی، تطبیق و پیشرفت در برابر مشکلاتی مانند بلایای طبیعی، بحران‌های اقتصادی و اجتماعی، و تهدیدات امنیتی است.
تاب آوری ملی به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله زیرساخت‌های قوی، نظام‌های اجتماعی و اقتصادی پایدار، و همبستگی اجتماعی. تقویت توانایی های ملی نیازمند همکاری بین دولت، بخش خصوصی و جامعه مدنی است تا بتوان به بهترین نحو ممکن به بحران‌ها پاسخ داد و از آن‌ها عبور کرد.
این مفهوم به ویژه در دنیای امروز که با تهدیدات مختلفی همچون تغییرات اقلیمی، بحران‌های اقتصادی، جنگ‌ها و بیماری‌های همه‌گیر مواجه هستیم، اهمیت بیشتری پیدا کرده است. در این فرصت، به بررسی ابعاد مختلف تاب آوری ملی و عوامل مؤثر بر آن خواهیم پرداخت.
ابعاد تاب آوری ملی
۱. تاب آوری اقتصادی
تاب آوری اقتصادی به توانایی یک کشور در حفظ رشد اقتصادی و ایجاد اشتغال در شرایط بحرانی اشاره دارد.
کشورهای تاب‌آور با ایجاد تنوع در منابع درآمدی، سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها و تقویت بخش خصوصی، از تأثیرات منفی بحران‌ها کاسته و به سرعت به حالت عادی بازگردند.
۲. تاب آوری اجتماعی
این بعد از تاب آوری ملی به انسجام اجتماعی و همبستگی میان اقشار مختلف جامعه مربوط میشود.
جوامع تاب‌آور معمولاً دارای نهادهای مدنی قوی، سیستم‌های حمایتی مؤثر و فرهنگ همکاری هستند. آموزش و پرورش نیز نقش مهمی در تقویت تاب آوری اجتماعی دارد؛ زیرا افراد آموزش‌دیده بهتر می‌توانند با چالش‌ها مواجه شوند.
۳. تاب آوری سیاسی
تاب آوری سیاسی به توانایی یک کشور در حفظ ثبات سیاسی و مدیریت بحران‌ها گفته میشود.
کشورهای دارای نهادهای دموکراتیک قوی، شفافیت در حکومت‌داری و مشارکت شهروندان معمولاً در برابر بحران‌ها مقاوم‌تر هستند.
این نوع تاب آوری باعث میشود که دولت‌ها بتوانند به سرعت واکنش نشان دهند و اعتماد عمومی را حفظ کنند.
۱. زیرساخت‌های قوی
زیرساخت‌های فیزیکی مانند حمل و نقل، انرژی و ارتباطات نقش اساسی در تاب آوری ملی دارند.
کشورهای با زیرساخت‌های پیشرفته می‌توانند بهتر از بحران‌ها عبور کنند و خدمات ضروری را به سرعت ارائه دهند.
۲. نظام آموزشی
یک نظام آموزشی قوی که بر مهارت‌های حل مسئله، تفکر انتقادی و کار گروهی تأکید دارد، می‌تواند نسل‌های آینده را برای مواجهه با چالش‌ها آماده کند. آموزش‌های مرتبط با مدیریت بحران نیز می‌تواند به افزایش تاب آوری کمک کند.
۳. مشارکت جامعه
مشارکت فعال جامعه در تصمیم‌گیری‌ها و برنامه‌ریزی‌های محلی می‌تواند به افزایش تاب آوری کمک کند.
وقتی مردم احساس کنند که صدایشان شنیده میشود، بیشتر تمایل دارند تا در زمان بحران همکاری کنند.
۴. سیاست‌های دولتی
دولت‌ها باید سیاست‌هایی را اتخاذ کنند که بر اساس پیش‌بینی بحران‌ها تدوین شده‌اند.
این سیاست‌ها باید شامل برنامه‌های اضطراری، مدیریت ریسک و سرمایه‌گذاری در تحقیق و توسعه باشند.
تاب آوری ملی یک مفهوم چند بعدی است که برای مقابله با چالش‌های جهانی ضروری است.
کشورهای موفق معمولاً آنهایی هستند که توانسته‌اند ترکیبی از تاب آوری اقتصادی، اجتماعی و سیاسی را ایجاد کنند.
با توجه به تغییرات سریع جهانی، سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها، نظام آموزشی و مشارکت جامعه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
برای ساختن آینده‌ای پایدارتر و مقاوم‌تر، لازم است که تمامی ذینفعان – از دولت‌ها گرفته تا شهروندان – دست به دست هم دهند تا تاب آوری ملی را تقویت کنند.